حفاطت و مرمت شهری/ بازآفرينی شهری در انگار شاران

ناكارآمدی يک فرآيند فزاينده، دارای اثرات تجمعی با رابطه بازخوردی ميان وجوه كاركردهای شهری است كه با آسيب‌‌رسانی موردی به شهر آغاز و در صورت تداوم، ‌زوال و بحران در شهر را موجب می‌گردد. هر كشور متناسب با ميزان توسعه‌يافتگی (پيشرفته، در حال توسعه و ...) و همنواخت با موضوع ناكارآمدی و شدت آن (حد تاب‌آوری يا بحران) تدابير متفاوتی را اتخاذ می‌نمايد.
«تاب‌آوری» به توانايی شهر در مقابل حوادث غيرقابل پيش‌بينی و قدرت برگشت‌پذيری آن در صورت وقوع حادثه اشاره دارد و از طريق تجهيز شهر به امكانات موردنياز و تدوين برنامه‌های مؤثر و مكمل در كنار طرح‌ها و برنامه‌های شهری ميسر می‌گردد.
«بازآفرينی شهری» به‌واقع عقلائی نمودن فرآيند توسعه شهرها در كنار برآورد نيازها و حفظ حقوق منبعث از اركان بازآفرينی (شهر، شهروند و مديريت شهری) با محوريت رويكردها و الگوهای مطلوب در چارچوب يک نظام يكپارچه است كه امروزه به عنوان تنها راه دستيابی به توسعه همنواخت با ويژگی‌های هر بخش از شهر، در دستور كار توسعه می‌باشد.
بر اين اساس رويكرد در تهيه اسناد مربوط به بازآفرينی در قالب موارد زير تعريف شده است:
(الف) نگاهی جامع به توسعه همه‌جانبه با استفاده از مفاهيم پايداری و تاب‌آوری شهری؛
( ب‌ ) جامع‌نگری با ملحوظ داشتن چالش‌های مبتلابه شهرها و مصاديق آن در وجوه متفاوت؛
( ت‌ ) ايجاد فضای تعقل و پرهيز از برخورد كليشه‌ای و از پيش مفروض؛
( ث‌ ) سوق دادن امر توسعه و منابع به عرصه عمومی و منافع عامه به جای تمركز بر عرصه خصوصی و تأمين‌كننده منافع فردی؛
در شناسايی و بازآفرينی انواع ناكارآمدی‌ها، از «چارچوب مفهومی» (PSR) «فشار- وضعيت- پاسخ» به‌عنوان يک چارچوب پذيرفته شده بين‌المللی استفاده می‌شود. اين چارچوب كه متشكل از سه ركن ساختاری «فشار»، «وضعيت» و «پاسخ» است، بر اين اصل استوار است كه فعاليت‌های انسانی می‌تواند بر محيط زندگی و طبيعی «فشار» وارد ‌كند و در يک رابطه علت و معلولی، كميت و كيفيت منابع و زندگی را در «وضعيت» متفاوتی با قبل از وارد شدن فشار قرار دهد، از اين‌رو نياز است جامعه برای مقابله با «وضعيت» پديد آمده (در زمينه‌های زيست‌محيطی، اجتماعی و اقتصادی) با ارائه يک «پاسخ» روشن به وضعيت نامطلوب واكنش منطقی نشان دهد.

فهرست تجربه‌ها